Op vrijdagmiddag bracht een deel van de fractie van PrO een bezoek aan het asielzoekerscentrum in Oisterwijk. Het asielzoekerscentrum is met zijn bijna 400 bewoners een onderdeel van Oisterwijk en daarom wilden we graag eens meer weten over dit centrum. Vooral ook omdat er de laatste tijd zoveel protestacties zijn tegen nieuwe asielcentra in Nederland. Bestaat er in Oisterwijk ook zoveel weerstand tegen?
We worden ontvangen door Rob Voermans. Van hem horen we meer over de herkomst van de asielzoekers, de weg die ze afleggen en over de samenstelling van de bewoners.
Op dit moment komen er veel asielzoekers uit Eritrea en uit Syrië. Zij hebben al een hele route afgelegd, waarbij vaak mensenhandel een grote rol speelt. We kennen allemaal de verschrikkelijke verhalen van overvolle bootjes op de Middellandse Zee. Wanneer de asielzoekers Nederland binnen komen, wordt meteen bepaald of er een kans bestaat op een verblijfsstatus. Is dit het geval, dan worden de mensen overgeplaatst naar een centrum, zoals in Oisterwijk.
Een deel van deze asielzoekers zijn onder de 18 jaar en komen hier aan zonder ouders. Zij komen in de groep AMV; alleenstaande minderjarige vreemdeling. Het gaat hier ook om jonge kinderen, die zonder ouders helemaal naar Nederland komen. De jongste, twee kinderen van 10 en 11 jaar, zijn ondergebracht in een pleeggezin.
We praten nog kort over de huisvesting van de zogenaamde statushouders. Dit zijn de asielzoekers, die inmiddels een verblijfsvergunning hebben gekregen. Op vrijdagochtend stond hier nog een stuk over in de krant, omdat de huisvesting nogal moeizaam verloopt. En dat is niet zo vreemd natuurlijk met de huidige woningnood. Zo voldoet Oisterwijk voor 29% aan zijn verplichtingen tot huisvesting. Maar dat is niet alleen in Oisterwijk het geval, dit is een landelijk probleem.
Na de uitleg van Rob worden we rondgeleid over het terrein. De barrakken, die je ziet vanaf de Scheibaan, zijn onderverdeeld in units. Deze zijn erg sober en basic. In iedere unit wonen 8 personen. Dat kan een gezin zijn, dat kunnen 2 gezinnen zijn, maar dat kunnen ook 8 verschillende personen zijn. Ieder unit wordt helemaal gevuld. Met al die verschillende mensen kan dat wel eens spanningen opleveren. Vandaar ook dat de medewerkers van het asielzoekerscentrum rondlopen met portofoons. Zijn er calamiteiten, dan kunnen zij elkaar snel oproepen.
De kinderen in het asielzoekers gaan naar school op het terrein. In sommige gevallen gaan ze naar het reguliere onderwijs. Want ook deze kinderen zijn tot hun 18 jaar leerplichtig. Daarnaast is er een recreatieruimte en zijn er voor de kinderen buiten allerlei speelgelegenheden.
Er is een gezondheidscentrum dat op doordeweekse dagen bemand. Op andere momenten is er de mogelijkheid om telefonisch contact op te nemen met het gezondheidscentrum, zodat de bewoner in de eigen taal uit kan leggen welke klachten hij of zij heeft.
Iedere maandagochtend is er een meldplicht. De straf voor het niet melden is behoorlijk. De eerste keer krijg je een strafmaatregel, waarbij bijvoorbeeld geld wordt ingehouden. Bij de tweede keer wordt alles ingenomen en sta je zonder iets op straat. Dan is het over en uit. Rob benadrukte ook dat het verblijf in het asielzoekerscentrum ook niet vrijblijvend is.
Tijdens ons bezoek hangt er een rustige sfeer in het asielzoekerscentrum. Kinderen zijn buiten aan het spelen, bewoners komen thuis met boodschappen en op sommige plekken wordt gekookt (zo te ruiken).
Als we het nog kort hebben over het beeld dat in Oisterwijk bestaat over het AZC dan komen we tot de conclusie dat er geen negatief beeld is. Dit was al niet zo met de komst van het AZC en lijkt nu, gelukkig, nog steeds niet zo te zijn.
Met de toenemende druk op ons asielbeleid door de vele oorlogen, waarvoor mensen op de vlucht slaan, was het goed om de Oisterwijkse situatie wat beter in beeld te krijgen.
Laat hier je email adres achter.
